| Home Page van Paul Dalhoeven |
|
|
Turkije
<<
>>
Ik ben een aantal keren in Turkije geweest. De eerste keer drie weken, als onderdeel van een reis van Londen naar Kathmandu met Encounter Overland, in 1981. Het jaar erop 6 weken (min anderhalve week voor de heen- en terugreis door Duitsland, Oostenrijk, Yugoslavië en Griekenland.) Het jaar daarop nog eens 6 weken. Later nog korte stedentrips gemaakt naar Istanbul, Alanya en Antalya. In 2004 een weekje Kusadasi.
Route: (zuid-Duitsland, Oostenrijk, Yoegoslavië, Griekenland) Canakkale, Troje, Izmir, Efesus, Kusadasi, Pamukkale, Antalya, Manavqat, Alanya, Anamur, Mersin, Adana, Nigde, Nevsehir, Göreme, Kayseri, Adiyaman (Nemrut Dagi), Diyarbakir, Mus, Bitlis, Tatvan, Van, Dogubayazit, Kars, Artvin, Hopa, Rice, Trabzon, Samsun, Amasya, Ankara, Istanbul. (2e tocht van Dogubayazit via Erzurum en Erzincan naar Ankara)
Anekdote
Zoals je aan het aantal bezoeken aan Turkije kan zien, en de lengte ervan, bevalt Turkije uitstekend. Zulke aardige mensen, en zo´n prachtig immens land is uniek. De gastvrijheid is om verliefd op te worden. Uiteraard is Turkije de afgelopen 25 jaar flink veranderd, en ik herkende in Kusadasi helemaal niets meer in 2004, alleen de karavanserai in het centrum. Het ruige, wilde is ervan af, maar misschien zegt dat meer over mij dan over Turkije. In 1981 waren er in elk geval geen grote touristen-resorts, en het strand gebruiken voor zwemmen was ongebruikelijk. Hier en daar zag je een familie pootjebaden, de dames geheel gekleed en de heren met opgerolde broekspijpen. Op het strand geen parasols, maar hutjes van vissers om hun spullen te repareren. Hier en daar een verdwaald restaurant met vrijwel alleen turkse bezoekers. Een van de weinige touristen-resorts was een eenzame camping bij Fetiyeh, waar iedereen 's avonds uit zijn dak ging. Voor de rest nagenoeg niets. Ideaal. Tegenwoordig moet je tussen de resorts goed zoeken naar de woningen van de turkse mensen, die er trouwens ook een heel stuk meer westers en modern uitzien dan toen. Ik heb toen een shalwar gekocht, zo'n zwarte heel wijde broek met het kruis ver onder de knieen, en ik viel niet op in het straatgewoel. Nu durf ik die niet meer aan te doen in Turkije.
In 1983 gingen we met de aftandse auto van Hans, samen met Frans en Gerard, naar Turkije. Een lange maar mooie tocht door Europa. In Turkije overal wild kamperen. Van de hoofdweg af op een b-weggetje, dan nog een keer afslaan en we waren in de middle of nowhere. Soms een tentje opslaan, vaak alleen de binnentent tegen de muggen, en soms gewoon in de buitenlucht op de stretcher. Af en toe bleek dat we op een erf stonden. Echter nooit problemen gehad. Een keer bleek op een ochtend dat we op nog geen honderd meter van een boerderijtje stonden. De boer had ons wel gezien, maar deed of hij ons niet zag, om onze privacy te respecteren. Zijn kleine kinderen dachten daar anders over. We gaven een broodje met hagelslag aan de dapperste, maar die kende geen hagelslag en gaf het snel aan zijn kleine broertje. We liepen daarna naar de boer, wiens vrouw net bezig was de “tuinmeubels” buiten te zetten, om een praatje te maken en onze excuses aan te bieden, en een kopje thee bij onze tent. Hij vond het heel leuk dat we er waren, en nodigde ons uit voor een ontbijt met brood, salade, olijven en een dodelijke kaas. We hebben echt genoten van deze onverwachte ontmoeting, en na afloop gaf hij ons nog zelfs mondvoorraad mee: brood, salade, olijfjes, worstjes en die dodelijke kaas. We voelden ons bijna familie. In Zeeland wordt je met een hooivork weggejaagd als de boer je betrapt.
In 1984 kochten we een nog ouder scharminkel dan die auto van Hans, en samen met Frans, Lydia en Esther hetzelfde gedaan. Ook toen overal gastvrijheid gevonden.
Op een dag lagen we bij Fethiye in een open bos te kamperen. Een erg arm uitziende boer kwam langs met zijn zoontje aan de hand, maar liep met een grote bocht om ons heen. Frans en ik liepen door die bossen, en ontmoetten de boer. Hij nodigde ons uit naar zijn hutje, want dit kan ik geen huis noemen. Hij nodigde ons niet naar binnen, misschien omdat zijn vrouw thuis was. Er speelde ook nog een meisje op het erf, nog modderiger dan haar broertje. We nodigden de boer uit voor een kopje thee. Na tien minuten lopen en babbelen stopte hij resoluut. Geen beweging meer in te krijgen. Ik ging kijken wat er was, en het bleek dat de meiden topless lagen te genieten van het ochtendzonnetje. Zij deden snel een shirt aan, en toen wilde de boer wel komen. Even later kwam er een klein meisje en haar broertje, in hun zondagse (vrijdagse?) kleren en keurig gewassen, naar ons toe. De boer stelde ons zijn kinderen voor, die we zonder die modderlaag helemaal niet herkenden. Ze hadden brood, worstjes en een dodelijke kaas bij zich (dat schijnt de lekkernij van de omgeving te zijn, men heeft daar overigens ook een zachte verse kaas, peynir, die wel erg lekker is). We schaamden ons dit aan te nemen, want de boer was erg arm. We hebben een graai in onze voorraad-doos gemaakt, om hem ook wat aan te bieden. Na drie keer weigeren accepteerde hij onze gift toch.
Op borden in Turkije (vooral in Kurdistan) stond in het turks: “Een tevreden toerist vertelt het duizend anderen”. Ik weet niet of ik duizend bezoekers krijg op mijn site, maar bij deze. De meest koerdische plek is toch wel Diyabakir.
We reden met een Ford Granada, een automaat, al minstens tien jaar oud. Hij zoop bijna evenveel motorolie als benzine, en bij Adiyaman, op weg naar de Nemrut Dagi en het graf van Antiochos, besloten we een garage op te zoeken. Het lekke koelwatersysteem zorgde ervoor dat we de steile berg alleen opkwamen door elke paar honderd meter te stoppen en te wachten tot het water niet meer kookte . Er waren bij de garage drie mecaniciens, die zo gezegd niet veel te doen hadden. Ze bestudeerden de auto: de pakking was zo lek als een mandje. De pakking van de automaat was ook niks. Er kwamen nog meer mecaniciens bij, met een takel werd het bovenste gedeelte van de motor opgehesen. De resten van de pakking werden weggekrabt, en uit een dunne plaat kurk werd een nieuwe afdichting gesneden. Ondertussen waren anderen bezig om de automaat te repareren en het koelwatersysteem te dichten. Vier uur en vele kopjes thee later was de auto weer klaar. We bereidden ons voor op de gebruikelijke hartaanval bij de rekening. Dit bleek 75 gulden, waar je in Nederland nog niet eens je achteruitkijkspiegeltje voor vervangen krijgt.
Stukken verderop, bij Van (in de buurt van Iran), attendeerde de eigenaar van een garage, bij het tanken, ons erop dat de motor niet goed “klonk”. Hij keek ongevraagd onder de kap, en zette daar een nieuwe verdelerkap op. Gratis. Niet te geloven, het was zelfs niet eens zijn benzinepomp waar we tankten. Puur belangeloos, geweldige mensen. Van heeft trouwens een prachtig hittitisch kasteel.
Wat natuur betreft heeft Turkije heel veel: prachtige standen met pijnboombossen die zo lekker ruiken boven op de rotsen bij de Turkse Riviera, semi-woestijn bv. bij Nigde, schitterende bergen, waarvan de hoogste de sneeuwbetopte Ararat (Nemrut Dagi, waar Noah met zijn ark gestrand is), eindeloze vlaktes en heuvels in Kurdistan, lieflijke watervallen, dichte bossen in het noorden, karsgebergte bij Goreme en Nevsehir, er is veel te zien.
Cultureel gezien heeft Turkije een rijke oorsprong. Helleense en Hittitische oorsprong, Romeinse invloed, islamitische cultuur met o.a. de Seldjoeken, en als hoogtepunt het Ottomaanse Rijk dat zich uitstrekte tot de poorten van Wenen. De moderne seculiere maatschappij van Kemal Ataturk is volgens mij een goed geslaagde combinatie van modern pragmatisme en een gematigde vorm van Soennisme. Naar mijn idee heeft de democratie in Turkije nog een paar scherpe kantjes over, maar die worden ruimschoots goedgemaakt door een lange traditie van bijzonder gastvrije en trotse turken. Een absolute aanrader, en vergeet daarbij ook vooral de binnenlanden niet.
Koerden zijn anders dan Turken, Koerden hebben meer gevoel voor 'practical jokes'. Bv: een levende kraai loslaten in onze tent terwijl we daarin slapen (bitlis 1983), een vriendin van ons in de borst knijpen op weg naar de w.c. (Kars, 1984), cassettes en een mondharmonica weggrissen van onze dashboard (Bitlis 1984), tentharingen verwijderen terwijl we in de tent slapen (Bitlis 1984), sigaretten vragen voor een aangeboden maaltijd (Van, 19983), misbruik maken van een lift (Tuzkoy, 1983, een koerd verwacht dat we een half, pas geslachte kalf, bl3edend en al, meenemen in onze auto), steniging met abrikozenpitten (Van, 1983), etc. etc. Je blijft lachen met die koerden.
We zagen overal borden met '1 tevreden tourist praat met duizend anderen'. Ik hoop dat dit waar is, ook voor ontevreden touristen. In west-Turkije geen enkel probleem.
1983 is lang geleden, maar als je foto's van toen vergelijkt met nu, dan denk je toch ook dat ik geen spatader veranderd ben ;-)
Naar Boven
Kaart van Turkije
Mijn Google Maps van het Midden Oosten
Naar Homepagina
Achtergrond
De republiek Turkije ligt voor het grootste deel in Azië, op het schiereiland Anatolië (of Klein Azië) tussen de Middellandse Zee en de Zwarte Zee. Een klein deel rond de grootste stad Istanboel ligt in Europa. Het Aziatische en het Europese deel worden gescheiden door de Dardanellen, de Zee van Marmara en de Bosporus, die gezamenlijk de Middellandse Zee met de Zwarte Zee verbinden. Turkije grenst in het westen aan Griekenland, Bulgarije en Cyprus, en in het oosten aan Georgië, Armenië, Iran, Irak en Syrië.
Geschiedenis
De Turken in het huidige Turkije zijn de afstammelingen van Oghuz-stammen die vanuit Centraal-Azië naar Anatolië zijn getrokken. De eerste grote emigratie van Turken begon circa 1000 jaar geleden. In 1071 versloeg de Seldjoekse leider Alp Arslan de Byzantijnse keizer Romanus IV nabij Manzikert, dit resulteerde in de stichting van het sultanaat rond Konya. Ongeveer 200 jaar na de stichting van het Ottomaanse Rijk werd de Turkse hoofdstad verplaatst naar Istanboel (1453) en begon hun overheersing over een deel van de islamitische en christelijke wereld.
Dit Ottomaanse Rijk kende zijn grootste bloeitijd in de zestiende eeuw. Daarna trad het verval in en heroverden Oostenrijk en Rusland grote delen van het Ottomaanse grondgebied. Na de verloren Eerste Wereldoorlog resteerde het huidige Turkije en werd het sultanaat een republiek onder leiding van Atatürk.
Het Ottomaanse Rijk, eigenlijk het Osmaanse Rijk ("Ottomaanse" is een verbastering van "Osmaanse") is het Turkse Rijk dat gesticht werd door Osman I, de stamvader van de Ottomaanse Dynastie. Het kan beschouwd worden als de opvolger van het Seltsjoekenrijk.
Het Ottomaanse Rijk was een wereldrijk tussen de 14e eeuw en de 20e eeuw n.Chr., en bij de grootste uitbreiding ervan besloeg het een enorm gebied in Noord-Afrika, Azië en Europa.
Opkomst van het Ottomaanse Rijk
Het rijk begon met de verovering van een klein emiraat in het noordwesten van Klein-Azië door Osman I. Oorspronkelijk waren de Ottomanen nog deels nomadisch, met de uitbreiding van het rijk vond steeds meer verstedelijking plaats. Osman begon delen van het Byzantijnse Rijk te veroveren en in 1453 werd Constantinopel na een belegering van vele jaren door de Ottomanen veroverd. Hiermee kwam het definitieve einde van het Byzantijnse Rijk. Al vele jaren voor de val van Constantinopel waren delen van Europa veroverd.
Kenmerken van het bestuur in het Ottomaanse Rijk
De Sultan stond aan het hoofd van het Ottomaanse Rijk. Hij probeerde een rechtvaardig heerser te zijn, die opkwam voor de 'gewone man', door bijvoorbeeld de rechten van de boer veilig te stellen en corruptie van ambtenaren te bestrijden. Uiteraard was dit laatste in een zeer groot rijk niet altijd te realiseren. De Sultan had absolute macht. Het rijk was islamitisch, en werd wel gezien als voortzetting van eerdere Arabische kalifaten. Als zodanig werd hij ook als kalief beschouwd. De opvolging van sultans ging oorspronkelijk van vader op zoon, maar kon later ook van broer op broer of anders plaatsvinden. Dit veroorzaakte regelmatig rivaliteit en strijd tussen potentiële opvolgers. De gebieden in en veel ook rondom het Ottomaanse Rijk betaalden schatting aan de Sultan. Zoals tijdens eerdere Arabische kalifaten kregen christenen en joden een speciale status van dhimmi binnen het rijk. In feite had de Grieks Orthodoxe kerk een aparte machtshiërarchie die gedeeltelijk los stond van het bestuur van de sultan.
Het rijk werd onderverdeeld in vilayets (provincies) en die in het algemeen weer in Sandjaks.
Het Ottomaanse Rijk en Europa
De overheersing van de Balkan en een deel van de rest van Oost-Europa vormt een belangrijk hoofdstuk in de Europese geschiedenis. Rond 1345 staken zij bij de Dardanellen over naar Europa. Langzaam maar zeker rukten de Ottomanen verder in Europa op. Onder sultan Murad I veroverden zij gebieden in Macedonië, Bulgarije en Servië, waarmee ze een zeer sterke aanwezigheid in Europa kregen. Sofia werd in 1385 veroverd, Thessaloniki in 1387, later werd ook Albanië veroverd. In de 15e eeuw gingen de veroveringen door, meer gebieden in onder andere Servië werden veroverd en in 1453 viel de Byzantijnse hoofdstad Constantinopel, die als Istanboel de nieuwe hoofdstad van het Ottomaanse Rijk werd. Zelfs in Italië hadden zij in 1480 voor korte tijd een basis in Otranto.
In 1529, en in 1683 opnieuw, stonden de Turken voor de poorten van Wenen, en dat is een feit dat grote indruk heeft gemaakt op de Europeanen. Na het beleg van Wenen werd de opmars van de Ottomanen in Europa gestuit. Het was de Poolse koning Jan III Sobieski die de Ottomanen bij Wenen versloeg. Aan deze gebeurtenis wordt ook vandaag de dag nog zeer vaak gerefereerd. Lange tijd werden de Ottomanen door mensen in Europa gezien als bedreiging voor het voortbestaan van het christendom, zelfs zodanig dat er diverse kruistochten tegen werden georganiseerd. Langzaam maar zeker werden meer gebieden van Europa terugveroverd. Doordat zij alle landen in het oostelijke Middellandse Zee-gebied verenigden verkregen de Turken een monopolie gehad op de handel tussen Europa en Azië. De Venetiaanse handelaren die voorheen via de Levant handel voerden met India en China kregen daardoor hoge prijzen opgelegd op handelswaar zoals peper. De specerijen werden letterlijk peperduur. Dit leidde tot het zoeken naar alternatieve routes over zee naar de Indische specerijengebieden en andere grote ontdekkingsreizen waardoor Amerika werd ontdekt. De handel verschoof daardoor van Venetië en Genua eerst naar Lissabon en later naar Amsterdam en Londen. Het Ottomaanse Rijk kwam daarmee buiten de handelsroutes te liggen. De kolonisatie van andere delen van de wereld leidde uiteindelijk tot het einde van de macht van de Ottomanen in Europa.
Het Ottomaanse Rijk en de Arabische Oemma
Hoewel een groot deel van de Arabische wereld werd veroverd door de Ottomanen, beschouwden zij de Arabische cultuur als superieur: zij hingen zoals hun voorgangers de Seltsjoeken de islam aan, en gebruikten het Arabische alfabet voor het Turks. De twee heilige steden van de islam, Mekka en Medina, werden onderdeel van het rijk, en als zodanig waren zij daar de beschermers van.
Einde van het Ottomaanse Rijk
Aan het einde van de 19e eeuw begon het Ottomaanse Rijk veel van zijn grondgebied te verliezen. In 1878 werd het gedwongen Roemenië, Servië, Montenegro, Bulgarije, Cyprus en andere gebieden op te geven. Het Ottomaanse Rijk werd uiteindelijk de Zieke man van Europa genoemd. In de 20e eeuw kwamen een groep jonge officieren, de Jonge Turken genaamd in opstand tegen hun bestuurders.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog kozen de Ottomanen de kant van de Duitsers. De Britten, vooral in de persoon van T.E. Lawrence (Lawrence van Arabië) wisten de steun van de Arabieren te winnen. Gezamenlijk versloegen zij de Ottomanen. Dit leidde tot de vorming van de staten Irak, Libanon, Palestina, Syrië en Transjordanië.
In 1922 werd de laatste sultan, Mehmet VI Vahideddin, van de troon gestoten en werd de moderne staat Turkije gesticht.
Actuele ontwikkelingen
In het jaar 2001 beleefde de Turkse economie een grote crisis, met torenhoge inflatie. Naast economische en monetaire hervormingen waren het ook de aanslagen van 11 september 2001 die het land er weer bovenop brachten: Als enige islamitische NAVO-land werd Turkije plotseling van geopolitiek belang als intermediair tussen het westen en de islamitische wereld, en kreeg daarom aanmerkelijke financiële steun. Als tegenprestatie speelde Turkije een leidende rol in de vredesmacht in Afghanistan. Maar ook de binnenlandse politiek van Kemal Dervis, superminister van economie en financiën, speelde een niet te onderschatten rol.
Gedurende 20 jaar werd er in Koerdistan, in het zuidoosten van Turkije strijd gevoerd tussen het regeringsleger en opstandelingen die streden voor meer rechten voor de Koerdische minderheid. De rebellenbeweging droeg de naam PKK, doch op 4 april 2002 besloot de partij de gewapende strijd op te geven. Onder Europese druk heeft de overheid echter de Koerden meer rechten moeten geven, doch economisch worden ze nog steeds achtergesteld. De corruptie en het moslimfundamentalisme worden thans door het leger als de grootste vijanden van Turkije gezien.
Mogelijke toetreding tot de Europese Unie
Sinds 1964 is Turkije via het Associatieverdrag met de Europese Unie geassocieerd. Nadat in 1989 Turkije een verzoek om toe te treden indiende werd dit pas tien jaar later officieel bevestigd door de EU. Op de top van de Europese Raad van Kopenhagen in december 2002 werden criteria tot toelating aangenomen (de Kopenhagen criteria). Voorts besliste men dat in december 2004 over de toelating besloten zou worden. Toetreding wordt sowieso niet voor 2015 verwacht.
Turkije heeft de afgelopen jaren veel hervormingen doorgevoerd die toetreding mogelijk moeten maken. Zo werd de doodstraf in vredestijd afgeschaft, werden er meer rechten toegekend aan de Koerdische minderheid (waaronder het recht om Koerdisch te spreken), kwam de politie onder strengere controle te staan en werden de vrijheid van meningsuiting en drukpers minder aan banden gelegd. Op 1 januari 2002 werden vrouwen en mannen voor de wet gelijk. In september 2004 werden veranderingen aan het strafrecht doorgevoerd. Zo werd overspel niet strafbaar gesteld. Turkije zou hiermee moeten voldoen aan de Kopenhagen Criteria.
In de EU is de toetreding van Turkije omstreden. De landen zijn verdeeld over toetreding. De personen die voor toetreding zijn, zijn van mening dat het goed is voor de verspreiding van democratie, de mensenrechten en de economische groei die Turkije dan naar verwachting door zal maken. Tevens voeren zij aan, dat Turkije zich bij weigering wel eens af kon keren van Europa en zich meer als Islamitisch of zelfs fundamenteel-islamitisch land zal gaan ontwikkelen. Een ander argument is dat Turkije historisch altijd bij Europa heeft gehoord.
De tegenstanders van toetreding hebben verschillende argumenten. Zij zijn van mening dat een zo groot land als Turkije te veel invloed zal hebben in de EU en daarmee over andere landen. Ook zijn zij van mening dat de toetreding veel geld gaat kosten omdat de Turken vergeleken met de rest van de EU arm zijn. Anderen geven aan dat een islamitisch land andere normen en waarden heeft. Een ander argument is dat Turkije hoofdzakelijk in Azië ligt en daarmee geen Europees land is. Tenslotte zijn zij van mening dat eerst de problemen met Cyprus en de Koerden moeten worden opgelost. Cyprus is verdeeld in tweeën en het griekssprekende, bij de Europese Unie behorende deel wordt nog niet erkend door Turkije. Erkenning is een voorwaarde voor de Grieks-Cyprioten. Het Turkse gedeelte wordt niet erkend door de EU.
Op 6 oktober verklaarde de Europese Commissie bij monde van voorzitter Romano Prodi en commissaris Günter Verheugen dat een toetreding van Turkije tot de Europese Unie mogelijk is. Naar verluidt had de Europese Commissie hierover gestemd en was alleen Frits Bolkestein tegen toetreding van Turkije. Bij de top van de Europese Raad in december 2004 zal de beslissing definitief genomen worden door de regeringsleiders.
Zowel de premier van Turkije, Recep Erdogan, alsook de EU zijn het erover eens dat het nog 15 jaar kan duren voordat Turkije als volwaardig lid wordt toegelaten.
Op 17 december 2004 is door de regeringsleiders besloten dat de besprekingen over de toetreding van Turkije tot de EU op 3 oktober 2005 gaan beginnen.
De voorwaarde vooraf dat Cyprus door Turkije erkend dient te worden is niet opgenomen. Vóór 3 oktober 2005 zal door Turkije een nieuw verdrag inzake de douane-unie met de EU ondertekenen. Dit nieuwe verdrag was nodig door de uitbreiding van de EU met 10 nieuwe leden. Door ondertekening van het verdrag wordt Cyprus, lid van de EU, impliciet erkend door Turkije.
Geologie
Turkije ligt in een gebied met een complexe tektonische structuur. Het grootste deel van Turkije wordt gevormd door het Anatolische blok. Dit blok zit als het ware ingeklemd tussen een aantal grotere platen. In het noorden, langs de zuidoevers van de Zwarte Zee, wordt het Anatolische blok begrensd door de Eurazische plaat. Hier loopt de Noord-Anatolische breukzone. Deze breukzone heeft vele zware aardbevingen veroorzaakt. De platen in het zuiden van Turkije zijn de Afrikaanse plaat en de Arabische plaat. Deze twee platen hebben een beweging in noordelijke richting. De begrenzing met de Arabische plaat wordt gevormd door de Oost-Anatolische breukzone. Dit is de breukzone waar de beving bij Bingöl op 1 mei 2003 zich naar men aanneemt heeft voorgedaan. Als gevolg van de grootschalige bewegingen wordt het Anatolische blok naar het westen gedreven. Dit veroorzaakt niet alleen seismische activiteit in het noorden en in het oosten van Turkije maar ook in het westen, langs de kusten van de Middellandse Zee, waar het aansluit bij de activiteit in Griekenland.
Bevolking
inwoneraantal: 69,6 miljoen
bevolkingsgroepen: Turken 81%, Koerden 19%, Lazen , Cerkez , Arabieren ,Armeniërs, Assyriërs
staatkundige indeling: 81 provincies, onderverdeeld in 923 districten.
hoofdstad: Ankara (2,94 miljoen inwoners)
Andere grote steden met inwoneraantal in miljoenen: Istanboel 8,28, Izmir 2,13, Adana 1,13, Bursa 1,10, Gaziantep 0,79
talen: Turks (90,5%) is de enige officiële taal. Onder de vele minderheidstalen zijn Koerdisch (8,6%), Arabisch (1,6%), Armeens, Lazisch, Georgisch, Circassisch, Ladino e.a.
religie: Islam (>98%)
Politiek
parlement: eenkamerparlement, 550 leden, vijfjaarlijks gekozen, kiesdrempel 10%
staatshoofd: president, gekozen voor 7 jaar door het parlement
president: Abdullah Gül (sinds augustus 2007)
premier: Recep Erdogan (sinds maart 2003)
belangrijkste partijen: AK-partij (islamitisch), DSP (sociaal-democratisch), MHP (extreem-rechts/nationalistisch), Moederlandpartij (conservatief), DYP (conservatief), CHP (sociaal-democratisch
Economie
munteenheid: 1 Nieuwe Turkse Lira (TL) = 100 Nieuwe Kurus
koers 1 EUR = 1,86 YTL (december 2006)
BNP: 202,1 miljard US$ (3100$ p.p.)
Groei BNP: 7,2%
werkloosheid: 8,3%
landbouw: granen, katoen, zonnebloemen en andere oliegewassen, maïs, suikerbieten, aardappelen, thee, wijn, noten, olijven, vijgen
veeteelt: schapen, geiten, runderen, pluimvee
delfstoffen: bruinkool, chroom, koper, borax, aardolie, aardgas, bauxiet, ijzer, mangaan
industrie: vooral textielindustrie. Daarnaast ook levensmiddelen, staal-, automotive-, papier-, elektronica-, petrochemische en chemische industrie.
export: 31,7 miljard US$
exportproducten: halffabrikaten 29%, kleding 26%, voedingsmiddelen 14%, auto's
exportpartners: Duitsland (21%), Verenigde Staten (9%), Verenigd Koninkrijk (7%)
import: 54,0 miljard US$
importproducten: machines en transportmiddelen 39%, halffabrikaten 18%, chemie 14%
importpartners: Duitsland (15%), Japan (11%), Italië (8%)
Naar Boven
Naar Homepagina