Home Page van Paul Dalhoeven

Site Search




radio   tv

Noord Bolivia

<< >>

Eigenlijk ligt er noordelijk van de Yungas nog een heel groot stuk Bolivia: het Amazone bekken

Ik ben nu vier keer in Bolivia geweest, een keer gedurende 6 weken, in 1992 als onderdeel van een reis door Bolivia, een puntje van Brazilië en Paraguay, de tweede keer vier weken in 1993, om daar te trouwen met mijn Boliviaanse vrouw, de derde keer weer vier weken, in 1999, om mijn pasgeboren zoontje aan de Boliviaanse schoonfamilie te tonen en de vierde keer weer vier weken, om ook met mijn tweede kind te pronken.

Het pad gaat eerst langzaam omhoog, over weilanden en door struiken. Na een uurtje begin ik mijn benen te voelen. We gaan echter niet stoppen, want we moeten voor het donker thuis zijn, en de weg is hemelsbreed 16 km horizontaal, en 2 km verticaal. Na nog een uur doorbijten sta ik op het punt om eens gezellig in te storten, maar het is vooral de sportieve en frisse indruk die Marijke maakt, dat ik niet toegeef aan mijn zwakte. Eindelijk een pauze, en dan kijk je pas om je heen om te zien hoe mooi het hier is. Ik was de hele tijd bezig om naar de stenen voor me te kijken, en mijn stappen aan te passen aan mijn ademhaling. Tjonge, we hebben toch al flink geklommen. Daarna weet de gids de pret te bederven door te zeggen dat we nog lang niet op de helft van de klim zijn. Capullo (eikel).

Dan gaan we verder klimmen. Marijke huppelt omhoog, haar echtgenoot Frans wil zich niet laten kennen, de gids heeft nergens problemen mee en ik voel me emotioneel onbegrepen. Vele zware uren verder houden we vaker pauze. De ijle lucht helpt niet mee met klimmen, maar ik begin een voorsprong te voelen. Door omstandigheden gedwongen rook ik op deze toch aanzienlijk minder, en krijg relatief zo toch wat meer luxueus zuurstof binnen. Maar het blijft zwaar.

Marijke is al op de top aangekomen, en roept bemoedigende woorden naar beneden. Het laatste stuk is ook meteen het steilste, en na elke tien meter klimmen moet ik stoppen om lucht te happen. Gelukkig zie ik dat Frans eveneens een goudvis nadoet, gedeelde smart is halve smart. We komen op een vlak stuk uit, en gaan even uitblazen. Marijke huppelt het hele veld over, en roept ons om te kijken naar die majestueuze witte wand van de Illampu, aan de andere kant. Het lukt ons nog even niet. Daarna komt zo’n spontane wolk, die je alleen in de bergen ziet, om het uitzicht te benemen voor de rest van het kwartier dat we boven op de berg verblijven. Op het veld ligt een meertje. Meteen daarachter de diepte met een fraai uitzicht over een brede vallei. Het is een mooi gezicht de oppervlakte van het meertje hoog boven de diepte te zien glimmen. We lopen rond op het veld, en we zien een inca tempel, waar de inca’s vroeger konden genieten van de zonsopgang die de wand van de Illampu fantastisch verlicht. Voor de duidelijkheid, de zonsopgang is nu allang voorbij, en die wolkenpartij houdt de berg in nevels gehuld.

Jammer van de Illampu, maar de rest van het uitzicht is letterlijk adembenemend. We kunnen in de diepte ook nog een verlaten mijnwerkers kolonie ontdekken.

Je zou zeggen dat de tocht omhoog het moeilijkste is, maar dat blijkt niet het geval. Naar beneden gaan is linke soep, stenen die losliggen, en bij elke stap een dreun op je knieschijven. Door vermoeidheid neem je teveel risico’s, en wordt het echt gevaarlijk, vooral als het ook nog donker wordt.

Het laatste stuk is niet steil, maar onze knieën schudden en knikken. We strompelen het eerste restaurantje wat we tegenkomen in, en nemen een welverdiend biertje. Moe maar voldaan, zou ik zeggen .

Google earth gebruikers kunnen deze plek bekijken door hier te dubbelklikken.

Na Sorata hebben we Coroico bezocht. Dit is nou wat je een lief bergdorpje kunt noemen. Het is januari, dus begin van de zomer, en de bloemenpracht is overweldigend. Het dorpje zelf is vrij klein en heel idyllisch.
Ik zat met mijn aanstaande en haar vader in een cafeetje en we keken uit over het dorpsplein naar de kerk. Tot mijn verbazing zag ik een paar neger-jongetjes spelen. Waar kwamen die nou vandaan, want ze leken totaal niet op de afstammelingen van de inca's. Ik vroeg dit aan mijn vriendin, en op dat moment zag ik een zwarte pastoor de kerk in gaan. Dus ik zei: ah, ik snap het al. Mijn vriendin was ernstig beledigd en heeft een hele dag niet met me willen spreken.
Het blijkt dat lang geleden een aantal zwarte slaven de zilvermijnen in Potosi, 500 km zuidelijker, ontvlucht is. Zij zijn gaan wonen in de omgeving van Coroico, en wonen daar nog steeds in kleine arme gemeenschappen. Vandaar.

De tocht van La Paz naar Coroico is spectaculair. Een onverharde smalle weg die zich langs de bergwand omlaag slingert. Bekijk deze weg eens door hier te klikken, een powerpoint presentatie van iemand anders.

Naar Boven