| Home Page van Paul Dalhoeven |
|
| radio tv |
Ik ben maar een keer in China geweest, drie maanden, als onderdeel van een reis van een half jaar, van Indonesië, Singapore, Maleisië, Thailand, Hongkong, China en Pakistan.
Radio
Anekdote
Urumqi (foto) (spreek uit: oeroemtsjie) is een vreemde stad. Dit heeft niets met China te maken, en ook niet met Indiërs of Pakistani. Dit lijkt meer op Rusland, maar dan bevolkt met mensen met een licht mongool uiterlijk. Terwijl ik door de straten loop, zie ik allerlei straathandelaren hun spullen vliegensvlug verbergen. Een politiewagen is gesignaleerd, en vrijmarkt blijkt hier niet toegestaan. Ik slenter verder, en stop bij een moskee waar een oude man naast zit. Ik kijk omhoog naar de inscripties om te zien of ik een paar spreuken herken. Mijn Arabisch is erg slecht, maar met het alfabet kan ik wel overweg. Dat heb ik in Marokko geleerd, toen mensen me systematisch naar de verkeerde bus loodsten. Daarnaast heeft islam altijd mijn warme interesse gehad, hoewel ik mij niet wil aansluiten bij deze religie.
De man gaat opstaan, en kijkt waar ik naar kijk. Ik lees de spreuk voor, want deze ken ik wel. Hij kijkt me vol verwondering aan. Zoveel toeristen komen hier niet, en vast niet toeristen die arabisch kennen. Deze truc heb ik trouwens vaker uitgehaald, en ik zal je niet tegenspreken als je me daarom een hypocriet vindt. Maar een paar woordjes Arabisch doet wonderen om gesloten deuren te openen. (Een Egyptische vriend probeerde me eens algemeen beschaafd Arabisch te leren, maar omdat hij enkel oog had voor twee studentes in zijn privé-klasje, is het nooit veel geworden met mijn Arabisch. Ik werd gewoon genegeerd). Het meest eenvoudig is de islamitische geloofsbelijdenis. “La illah illAllah, Mohammad rasul Allah”, er is geen god dan God, en Mohammed is zijn profeet. Door dit uit te spreken ben je automatisch moslim geworden. Een officiële zegening is hierbij aardig, maar niet noodzakelijk. Daar ga ik dus niet aan beginnen. Het kost iets meer tijd, maar het eerste hoofdstuk uit de koran is best te leren, en elke moslim kent de al fatiha. Door dit te reciteren bewijs ik niets meer dan dat ik wat van de Kor´an weet, en strikt genomen heb ik niet gezegd of zelfs maar geïnsinueerd dat ik moslim ben. Toegegeven, het is vergezocht, maar voor mij is het veel minder hypocriet dan de veel eenvoudiger geloofsbelijdenis.
Voor de liefhebbers het eerste hoofdstuk uit de Kor´an (al-Fatihah): A'uzu billahi minashaitanir rajim. Bismillahir Rahmanir Rahim. Al-Hamdu lillahi Rabbil-'Aalamin. Ar-Rahmaanir-Rahiim. Maaliki Yawmid-Diin; Iyyaaka na'-budu wa 'iyyaaka nasta-'iin. Ihdinas-Siraatal-Mustaqiim- Siraatal-laziina 'an-'amta 'alay him- Gayril-magzuubi 'alay him wa laz-zaaalliin. (Ik zoek bescherming van Allah tegen Satan de verschoppeling. In naam van God, de Barmhartige, de Genadevolle. Alle lof zij God, de Heer van de ´Alamin (mensheid, djinns en alles dat bestaat). De Barmhartige, de Genadevolle. Meester van de Dag des Oordeels. U alleen aanbidden wij en U alleen smeken wij om hulp. Leid ons op het rechte pad, Het pad dergenen, aan wie Gij gunsten hebt geschonken - niet dat van hen, op wie toorn is neergedaald, noch dat der dwalenden.)
De oude man is uiteraard de imam, en hij toont mij trots zijn moskee. Zijn kleinzoon wordt erbij gehaald, en ik maak een paar foto´s. Wat ik begrijp is dat er veel moslims wonen in de streek, en dat de Han chinezen bij de moslims niet populair zijn, en omgekeerd.
Een reisbureau biedt een bustocht aan naar het hemelse meer. Dat klinkt hemels, dus vooruit. Het meer doet me denken aan Oostenrijk, met veel pijnbomen eromheen. Best aardig. Aan de rand staan een paar ronde tenten. Dat heten hier yurds.
Ik ga er meteen naar toe, en zie een paar kindertjes in de modder spelen. Ik ken een meisje (een verpleegster trouwens) die er een moord voor zou willen doen om deze smerige bekkies schoon te wassen. Ze bekijken me, en ik speel een beetje een spelletje, wat ze heel interessant vinden. Hun moeder komt uit de yurt en nodigt me uit voor een kopje thee. Enkele anderen van de bustocht komen ook richting yurd. De yurd bestaat uit een soort vlechtwerk van latjes, die heel handig opgevouwen kunnen worden. Daaromheen lagen van een soort vilt, om de warmte binnen te houden, want het is hier gewoon niet warm (zie foto).
Allerlei borden en sierspullen zijn tussen de latjes en het vilt geschoven. De vrouw biedt me thee en een smerig soort kaas aan. Ik bijt me er met iets teveel gespeelde enthousiasme doorheen, en ze biedt me nog meer aan. Erg aardig. Haar moeder, een oud omaatje, zit er ook bij (ik zou bijna zeggen, in de hoek, maar die heb je niet in zo´n yurt). De yurt blinkt uit door properheid. Hoewel de hele omgeving drassig is, zul je hier geen moddervlekje vinden. Ik vraag me af waar de mannen zijn, maar het lukt me niet dit duidelijk te vragen. Handen- en voeten taal werkt bij deze mevrouw niet, en het blijft bij vriendelijk knikken, thee drinken en die vieze kaas. Je kan niet altijd geluk hebben. Wat later serveert ze nog een soort koekjes die sprekend op Mariaatjes lijken. Sterker nog, volgens mij waren dit verdwaalde Mariaatjes.
Na Urumqi (helaas) gevlogen naar Kashgar.
Naar Boven
